Soms denken we dat we een strak plan nodig hebben, een helder doel met een rechte weg ernaartoe. Maar de waarheid is: het leven werkt zelden zo. Wat ik heb geleerd (en nog elke dag leer) is dat je pad zich ontvouwt terwijl je beweegt. Niet ineens, maar stap voor stap, soms een grote stap en soms een kleine. Soms door keuzes, soms door worstelingen. Soms zelfs door de dingen die eerst als obstakels voelen, maar achteraf richtingaanwijzers blijken te zijn.
Van voeding naar kracht, van kracht naar bewustzijn
Mijn eigen reis begon ooit met een opleiding tot diëtist, en waarschijnlijk al ver daarvoor. Ik voelde een verlangen om mensen te helpen, met voeding, met gezondheid. Niet lang daarna startte ik samen met mijn vriend een eigen gym. Daar groeide een andere passie in mij: een passie om mensen fysiek én mentaal sterker te maken.
Ik vroeg mensen om mij heen: Wat zie jij dat bij mij past? Waar ben ik goed in?
De antwoorden verrasten me niet, maar bevestigden iets wat ik zelf nog niet durfde te claimen: Ik ben hier om anderen te helpen hun kracht te vinden. Twee mensen waren heel specifiek: “Jij kunt het sterkste in iemand naar boven halen.” Dat raakte me. Want dat is precies wat ik het mooiste vind, iemands sterke punten voelen, en daar ruimte aan geven.
Wanneer het universum fluistert
In diezelfde periode begon het woord holistisch steeds vaker op te duiken. Reclames, mensen die erover spraken, boeken die op mijn pad kwamen. Alsof het leven zachtjes fluisterde: Kijk hier eens naar.
En dat deed ik. Ik verdiepte me in holistische coaching en dacht: Dit is het nieuwe stuk. Dit ga ik integreren in de gym. Ik had een idee: een holistisch traject dat mensen helpt niet alleen fysiek, maar ook mentaal en energetisch in balans te komen.
Ik ging ermee aan de slag, probeerde het, maar liep vast. Niet omdat het niet klopte, maar omdat het nog te vaag was. Het pad was er, maar nog niet helder.
De richting zit in de obstakels
Totdat ik zelf (alweer) vastliep in mijn eigen training. Rondom mijn menstruatie voelde mijn lijf anders, moeër, trager. Ik herkende het ook bij vrouwen die ik coachte. Schema’s liepen spaak, motivatie daalde, en frustratie groeide.
Tot ik op een dag dacht: Genoeg. Hier moet iets op te vinden zijn.
En ineens viel er een stukje op z’n plek. Dit is het. Hier mag ik mijn energie op richten. Vrouwen begeleiden in het trainen in lijn met hun cyclus. Krachtig blijven, maar afgestemd. Niet tegen je lichaam vechten, maar ermee samenwerken.
Wat ooit begon met voeding, werd kracht. Wat kracht werd, werd bewustzijn. En nu vormt het zich tot iets wat al die lagen verbindt.
Je pad ontstaat door het te bewandelen
Wat ik hiermee wil zeggen: je hoeft het niet allemaal van tevoren te weten. Je hoeft het niet te forceren of uit te denken. Je hoeft alleen maar bereid te zijn te voelen.
Elke ervaring, elke twijfel, elke ‘misstap’ is een onderdeel van jouw route. Soms zijn blokkades er niet om je tegen te houden, maar om je te draaien, richting iets beters. Soms klopt iets niet helemaal, maar laat het je wél zien wat er wél klopt.
Sta open. Stem af. Vraag jezelf niet direct: “Is dit goed of fout?” maar:
-
Voelt dit als iets dat mij dichter bij mijn kern brengt?
-
Is deze angst een waarschuwing of een uitnodiging om te groeien?
-
Kan ik hier iets uithalen, zelfs al is het nog niet helder wat?
Tot slot:
Je pad is geen rechte lijn, maar een spiraal. Je komt steeds terug op jezelf, op je kern, maar elke keer vanaf een diepere laag. Hoe meer je durft te luisteren naar jezelf, naar de signalen om je heen, naar je lichaam, hoe duidelijker het wordt.
En voor je het weet, kijk je achterom en zie je: het was er al die tijd al :)
Hoe ontvouwt jouw pad zich op dit moment? Wat probeert het leven jou misschien zachtjes te vertellen?
Reactie plaatsen
Reacties