Twee weken geleden begon ik een experiment. Ik wilde onderzoeken hoeveel moeite ik eigenlijk had met minder social media gebruik. Wat zou het me opleveren in tijd, in mentaal welzijn en in rust?
In mijn vorige blog schreef ik al dat ik hier nieuwsgierig naar was. Nu, twee weken later, is het tijd om terug te blikken.
De eerste dagen voelde het nog wat onwennig.
Ik pakte mijn telefoon nog steeds veel, 95 keer op één dag, en zat toch nog anderhalf uur op mijn scherm.
Maar al snel merkte ik dat het minder werd.
Iets minder schermtijd, iets minder vaak grijpen naar mijn telefoon.
En vooral: ik begon anders om te gaan met de momenten van verveling of onrust.
Wat me opviel was dat ik, zodra ik drukte of onrust ervaarde, automatisch naar mijn telefoon greep.
Zonder social media als vlucht, kwam alles veel meer binnen.
Niet meteen afleiding zoeken, maar echt voelen dat er ruimte was.
En soms betekende dat ook gewoon: niets doen.
Door mijn gebruik te tracken met de app Opal, die registreert hoeveel tijd ik op mijn telefoon zit en hoe vaak ik mijn scherm open, werd ik me nog bewuster.
Opal blokkeerde apps zoals Instagram en YouTube, tenzij ik bewust een korte ‘break’ nam.
Deze structuur zorgde ervoor dat ik minder snel verdwaalde in eindeloos scrollen.
Op werkdagen ging het vaak verrassend goed.
Lange dagen op kantoor voelde zelfs alsof ze sneller voorbij gingen zonder de continue onderbreking van mijn telefoon.
En in de gym voelde ik me minder gehaast dan normaal; meer aanwezig in het moment.
Weekenden waren makkelijker.
Vooral als ik druk bezig was; klussen, genieten van een tripje naar Zeeland, tijd doorbrengen met familie.
De behoefte aan social media was dan minimaal.
Soms nog wel veel pick-ups, even die automatische beweging, maar de totale schermtijd was veel lager dan normaal.
Toch waren er ook zwakke momenten.
Op dag negen, bijvoorbeeld, voelde ik de behoefte om even te checken of ik geen belangrijke berichten miste.
Uiteindelijk bleek alles te kunnen wachten.
Op dag elf zat ik 15 minuten op Instagram.
Even scrollen, een paar lieve en grappige berichten lezen, en toen was het ook goed.
Het voelde niet als een terugval, meer als een kort uitstapje dat ik bewust maakte.
Wat ik in deze twee weken vooral heb geleerd, is hoe sterk de reflex is om afleiding te zoeken.
En ook hoeveel rust er ontstaat als je daar bewust niet in meegaat.
Tegelijkertijd zit er een spanningsveld:
Enerzijds wil ik social media loslaten voor meer mentale rust.
Anderzijds wil ik in contact blijven met mensen die ik niet dagelijks zie.
En omdat ik een eigen sportschool heb, speelt zichtbaarheid op Instagram ook een rol.
Over YouTube hoefde ik me trouwens weinig zorgen te maken, daar bleef ik moeiteloos vanaf.
Maar toen ik aan het einde van de periode Netflix downloadde, besefte ik: misschien vervang ik de ene vorm van afleiding simpelweg door de andere.
Terugkijkend denk ik dat twee weken net te kort is om diepere patronen echt te veranderen.
Misschien heb ik een maand of langer nodig om echt te voelen wat het verschil is.
Om de balans te vinden tussen verbonden zijn en loslaten.
Tussen aanwezig zijn in het hier en nu, en het delen van datgene wat echt waarde toevoegt.
Voor nu neem ik in ieder geval mee dat minder social media niet alleen tijd oplevert, maar ook ruimte.
Ruimte om even niks te doen.
Om meer aanwezig te zijn bij mezelf, en bij de mensen dichtbij.
En dat voelt als een mooi begin.
Vraag aan jou:
Wanneer was de laatste keer dat jij echt even niets deed en hoe voelde dat?
Reactie plaatsen
Reacties